Bach on the Beach

Vanmorgen opnieuw een geweldig ontbijt van John en Jacqie gekregen. John ( een gepensioneerde forester ) schept er nog dagelijks genoegen in om zijn gasten te trakteren op ongewone ontbijtjes.
De ene keer iets met banaan en vanmorgen hadden we scrambled eggs met gekookte aardappelen, tomaten, spek, zalm, spinazie, jus d órange en plunger-koffie ( glazen kan waarin je de koffie héél behoedzaam door de zeef moet drukken ).
Gisteravond kregen we voor de lunch white-bait ( een specialiteit en delicatesse uit deze streek bestaande uit: pancakeachtige gepaneerde in ei gebakken glasaaltjes. Ik vertelde hoe heerlijk rustig het hier op de weg is en dat we op weg naar De Fox glacier slechts drieëntwintig auto’s hadden geteld. Met zijn droge ( Engelse/Nieuw-Zeelandse ) humor antwoordde “ good old John “ glimlachend: “ Than It must be a busy day.”
Gisteravond de gecomprimeerde film “ the experience of a lifetime “ van ons Kerstavontuur on top of the Fox Glacier, Frans Josef en Mount Cook aan de ( Australische ) gasten en John en Jacqie laten zien. Ze vonden de film geweldig en hilarisch tegelijkertijd. Jacqie vroeg onmiddellijk of ik de film op haar eigen Facebook-site van Tahitika –lodge wilde zetten. Maar vanzelfsprekend……… natuurlijk.
Bij het afscheid vanmorgen kreeg Anita nog een wijntje van Nic Jan en Yvonne; onze Nederlandse medereizigers, als dank voor de gezellige uurtjes gister o.a in de helicopter en de gezellige uurtjes tijdens de gezamenlijke beklimming van de Fox Glacier. Verder heel véél leuke reacties gekregen van “onze followers “ van Facebook en de reisverslagen “ Down under “ op het Kerst-filmpje met de helicopter. Bert van Gerie ( mijn biljartmaatje ééns per jaar ) mailde me dat de filmpjes in de reis-verslagen niet meer behoorlijk werkten, dus die heb ik deze week allemaal verwijderd en voorzien van nieuwe ( die het nu – met enige haperingen – wél doen ).
Vanmorgen ( na het geweldige ontbijt ) de auto gepakt en om klokslag tien uur konden we ál ( ! ) vertrekken. De grote koffers laten we de laatste tijd gewoon in de auto staan, want die gebruiken we nagenoeg toch niet, dus weinig te verslepen. Eérst in de auto - via Highway 6 - een kleine 300 km langs de kust in noordelijke richting: via Fox Glacier – Frans Josef – Harihari – Ross – Hokitika naar Greymouth. In Fox Glacier eerst nog even boodschappen gedaan o.a. een flesje OFF repellent spray tegen ( vicious ) sandflies. Daarna New Zealand rarest KIWI willen bezoeken in het KIWI – Wildlife Centre in Frans Josef Glacier ( the City ).
Bij de voordeur van het Wild Life Centre ontmoetten we toevalligerwijs Stefan en Amanda , een Nederlands stelletje uit Deventer én Apeldoorn, waarmee we ( op de Navigator in The Doubtful Sound ) samen in één hut hadden doorgebracht. Zij waren op weg naar hun tweede helicopter-vlucht van deze week. Na wat ervaringen over onze helicopter-vlucht uitgewisseld te hebben, moesten we al vrij vlot - wederom – afscheid nemen.
Afgesproken met Stefan en Amanda en Nic Jan en Yvonne om ( over drie dagen ) in Kaikoura samen te dineren. We leggen immers toch dezelfde route af en komen elkaar regelmatig tegen. Vervolgens in Ross ( in het beroemdste gouddelvers-stadje aan de Westkust even de benen gestrekt en verschillende foto’s genomen ) Daarna naar Hokitika om Kerstboodschappen in te slaan om ons verblijf deze Kerstdagen op het strand te veraangenamen. Bij de klokkentoren van Hokitika verschillende foto’s gemaakt.
Bij STUMPERS ( betekent: boomstronken ) in Hokitika bestelden we een kopje thee/koffie en een énorme zak ( minimaal een pond ) patat ( in Nieuw-Zeeland hebben de mensen de gewoonte alle consumpties te delen, waardoor je bij iedere bestelling dubbel bestek en water krijgt ). Daarna vervolgden we onze weg richting Greymouth.
Links van ons ( honderden kilometers ) woeste oceaan en rechts een enorme langgerekte bergketen met besneeuwde toppen en wit/grijze wolken. De Maori’s noemden – ál duizenden jaren geleden dit land niet voor niets Aotearoa wat letterlijk betekent: “ Land van de lange witte wolk”.
Inmiddels stonden de wijzers van de klok al op vijf uur ’s middags en ons navigatiesysteem gaf aan dat we ( bij Greymouth ) nóg dik 30 kilometer verder moesten rijden. Dat betekent hier een dik half uur met al die bochten in dit bergachtige terrein. Op alle wegen wordt minimaal 80 km p/uur gereden, maar voor ons helaas was hier in Greymouth de uiterste maximumsnelheid 70 km per uur. Nog geen minuuut binnen de stadsgrenzen werden we opgeschrikt van blauwe zwaailichten en gillende sirenes. In mijn onschuld vraag ik nog aan Anita wat er aan de hand zou kunnen zijn. Al vlot hadden we door dat het gegil voor ons was bedoeld. We reden 11 km te hard en mochten aan oom agent ons rijbewijs laten zien. Met het verzoek ( in het vervolg ) niet alleen maar op de weg te letten, maar ook de borden in de gaten te houden, mochten we onze reis vervolgen. Pffff …… dát scheelde niet veel zo vlák voor de Kerst. Na een kleine 20 kilometer verscheen ( na Creek 13 ) aan de linkerkant van Highway 6 – midden op het strand, boven op de rotsen - onze lodge voor de komende twee dagen. Na wat geharrewar met sleutel en combinaties konden we uiteindelijk naar binnen. Het uitzicht hier is majestueus. Een droomhuis midden op het strand boven op de rotsen omgeven door palmen met een bloeiende Pohutukawa ( =Christmastree ) op de voorgrond. In het begin van de zomer hier ( begin december ) worden de bloemen van deze boom eerst wit, dan roze en vlak voor Kerst zijn ze dieprood gekleurd.
Jammer genoeg zitten hier ook zandvliegen. Maar met onze fles OFF tegen sandflies en de instructies van de eigenaars tegen deze zwarte minuscuul kleine stekende vampiers moet het deze dagen wel lukken. Little black sandflies can be irritating, sometimes vicious. Close doors and windows because it’s feeding time for sandvlies and they love visitors.
Terwijl ik dit verslag schrijf kijken we uit over de oceaan. Het stormt en de golven beuken op de rotsen voor ons. Witte schuimkoppen accentueren het diep-blauwe water van de Tasmanzee. Het is bijna negen uur ’s avonds en de zon gaat hier pas om half tien onder. Echt een huisje voor Nico en Minke en hun jongens. Zes slaapplaatsen, een huis op de rotsen op het strand, werphengels in de kast. Wat kun je nog mooier wensen…… ?
Opnieuw voldoende inspiratie opgedaan – na wéér een zeer enerverende dag - om mijn reis-verslagen vol te schrijven de komende dagen ……………... Ik vermoed dat het nu nog eb is en ben benieuwd hoe hoog de zee komt laat vanavond. John vertelde mij vanmorgen dat het verschil tussen eb en vloed hier gemiddeld drie meter is. Dat wordt nog spannend….Vanuit dit computerloze, WIFI-vrije, FACEBOOK missende gebied : Tena koutou E noho ra.
Veel liefs van Jitze en Anita vanuit Bach on the beach, Greymouth.