Northland; to Cape Reinga
Door: Jitze Bosma
Blijf op de hoogte en volg jitze en anita
14 Januari 2015 | Nieuw Zeeland, Northland
Vanmorgen op ons terras ontbeten. Prachtig uitzicht ( in het stralende zonnetje ) over de twee azuurblauwe meertjes hier beneden. Na het ontbijt op tijd op pad om de barre tocht naar the Far North te maken. De afstand ( ruim 220 kilometer ) valt misschien nog wel mee; de weggetjes vreten tijd, concentratie en energie en het motto is hier zéér terecht: “Take Your Time”.
In het uiterste noorden bij het vuurtorentje van Cape Reinga komen de Tasmanzee en Grote Oceaan bij elkaar. Tevens is het een heilige plaats; de plek waarvandaan volgens de Maorimythologie de geesten van de doden – via de wortels van de Christmastree – naar Hawaiki vertrekken.
Op de heenreis volgen we de Oostkust van Northland tot Waipapakuri en vandaar vervolgen we onze tocht noordwaarts. Dit laatste deel ( van ninety miles ) wordt de Aupori Peninsula Tour genoemd. Grote touringcar bussen rijden die afstand over het strand, maar ons is geadviseerd dat njiet te doen. Wij vervolgen onze weg over de tweebaansweg naar het noorden. Bij Paua duiken we de hoofdweg af om ons geluk te beproeven in Parengarenga Harbour. In een plaats met deze naam zullen ook wel de gelijknamige schelpen te vinden zijn. Helaas, niets is minder waar. De kust is steil en de zee is bijna niet toegankelijk. De route naar de witte stranden met duinen voor ons wordt ons daar ( door een enorm hek ) ontzegd. Het hele pad van zo’n 8 kilometer terug naar de hoofdweg . dat duurt dan gemiddeld een half uur….. Nog een dertig kilometer naar het noordelijkste puntje. Grijze wolken pakken samen boven de hoogste bergen recht voor ons. Het zal toch niet….
Eindelijk bereiken we Cape Reinga. Op de parkeerplaats een plekje voor de auto gezocht en naar het vuurtorentje een kwartiertje verderop gelopen. Door de donkere wolken boven beide oceanen is moeilijk te zien waar precies de scheiding ligt. Leuke foto’s bij het vuurtorentje en de immens veel gefotografeerde internationale wegwijzer gemaakt. Hier besef je pas hoe ver het is naar ons koude stormachtige kikkerlandje; bijna 20.000 kilometer scheiden ons van Nederland.
Vanaf Bluff, het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland, is het bijna 1500 kilometer. Onze teller staat bijna op 7.000 km. Het begint langzamerhand te regenen; weliswaar een licht buitje, maar toch. Na een stevig kwartiertje “ up hill “ bereikten we onze auto. Vijftien kilometer verderop ( terug dus ) is de afslag naar de Te Paki duinen. Het is al dik over drieën als we de enorme zandduinen van Te Paki bereiken. Hier kun je snowboard huren om van de immense duinen af te glijden. De wandeling naar zee is bijna een uur én dat is eventjes te gek. Volgens de Tom Tom zijn we pas om 20.00 uur bij de Ferry die ons weer terug naar de Bay of Islands moet brengen. Nu gaat de laatste wel om 22.00 uur, maar toch ……..
Na een half uurtje hervatten we onze reis terug. Halverwege het schiereiland, bij Pukenui stoppen we voor een kopje koffie. Als vlot blijkt dat deze – nog redelijk jonge - eigenaar veertien jaar geleden uit Schiermonnikoog is komen overwaaien. Liefde overwint feitelijk alles. Dat is de reden dat hij hier is neergestreken…. Hij mist zijn eilandje wel, vertelde hij. Zelfs dáár – op Schier - is veel meer te doen dan hier. Besloten hier een hapje te eten en een uurtje later de reis voort te zetten. Bij Waiharara de highway ( ? ) verlaten om een “ buried kauri-bos “ op te sporen. Ik denk dat ze dit bos enorm goed begraven hebben, want we hebben het niet kunnen vinden. Daardoor hebben we wel een flink stuk over on-geasfalteerde weggetjes moeten rijden. Gelukkig gaf de Tom Tom aan dat we een kwartier hadden afgesneden en tijd hadden ingehaald. Op zo’n vijftig kilometer voor de Bay of Islands hebben we wederom de Highway verlaten op zoek naar een eeuwenoud Kauri-bos. Na vijftien kilometer over on-geasfalteerde B-weggetjes te hebben gereden, bereikten we Puketi-Forest. Een INFO-bord met allerlei weetjes over het oerwoud leidde ons naar een prachtig aangelegd pad. Aan het einde hiervan; slechts drie minuten lopen groeien prachtige eeuwenoude Kauribomen. Een confrontatie met een Kauri-boom is zo indrukwekkend… Het is een bijzondere belevenis die je aan den lijve moet ondervinden, want op foto’s is de grandeur van een ontmoeting met zo’n reuzenboom niet te vangen. Plaatselijke Maori’s hebben de grootste Kauri van het land “ Tane Mahuto “ de god van het bos genoemd. Deze kauri is 51 meter hoog en heeft een omtrek van meer dan veertien meter. De gemiddelde leeftijd van deze Kauri’s is 1000 jaar oud. Er staan Kauri’s van ca. 1500 jaar oud.
Na dit indrukwekkende bezoek – via binnen doorweggetjes – weer op de highway naar Russell terecht gekomen. Precies om 9 uur ’s avonds stonden we op de ferry. Om tien over negen ( zo’n twaalf uur na vertrek vanmorgen ) reden we het pad op van onze Lodge. Morgen doen we rustig aan… In het internet-café in Russell zal ik morgenochtend mijn bloq upgraden. Daarna lekker zwemmen in één van de baaitjes……
Veel liefs en groetjes from the Far North van Jitze en Anita.
In het uiterste noorden bij het vuurtorentje van Cape Reinga komen de Tasmanzee en Grote Oceaan bij elkaar. Tevens is het een heilige plaats; de plek waarvandaan volgens de Maorimythologie de geesten van de doden – via de wortels van de Christmastree – naar Hawaiki vertrekken.
Op de heenreis volgen we de Oostkust van Northland tot Waipapakuri en vandaar vervolgen we onze tocht noordwaarts. Dit laatste deel ( van ninety miles ) wordt de Aupori Peninsula Tour genoemd. Grote touringcar bussen rijden die afstand over het strand, maar ons is geadviseerd dat njiet te doen. Wij vervolgen onze weg over de tweebaansweg naar het noorden. Bij Paua duiken we de hoofdweg af om ons geluk te beproeven in Parengarenga Harbour. In een plaats met deze naam zullen ook wel de gelijknamige schelpen te vinden zijn. Helaas, niets is minder waar. De kust is steil en de zee is bijna niet toegankelijk. De route naar de witte stranden met duinen voor ons wordt ons daar ( door een enorm hek ) ontzegd. Het hele pad van zo’n 8 kilometer terug naar de hoofdweg . dat duurt dan gemiddeld een half uur….. Nog een dertig kilometer naar het noordelijkste puntje. Grijze wolken pakken samen boven de hoogste bergen recht voor ons. Het zal toch niet….
Eindelijk bereiken we Cape Reinga. Op de parkeerplaats een plekje voor de auto gezocht en naar het vuurtorentje een kwartiertje verderop gelopen. Door de donkere wolken boven beide oceanen is moeilijk te zien waar precies de scheiding ligt. Leuke foto’s bij het vuurtorentje en de immens veel gefotografeerde internationale wegwijzer gemaakt. Hier besef je pas hoe ver het is naar ons koude stormachtige kikkerlandje; bijna 20.000 kilometer scheiden ons van Nederland.
Vanaf Bluff, het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland, is het bijna 1500 kilometer. Onze teller staat bijna op 7.000 km. Het begint langzamerhand te regenen; weliswaar een licht buitje, maar toch. Na een stevig kwartiertje “ up hill “ bereikten we onze auto. Vijftien kilometer verderop ( terug dus ) is de afslag naar de Te Paki duinen. Het is al dik over drieën als we de enorme zandduinen van Te Paki bereiken. Hier kun je snowboard huren om van de immense duinen af te glijden. De wandeling naar zee is bijna een uur én dat is eventjes te gek. Volgens de Tom Tom zijn we pas om 20.00 uur bij de Ferry die ons weer terug naar de Bay of Islands moet brengen. Nu gaat de laatste wel om 22.00 uur, maar toch ……..
Na een half uurtje hervatten we onze reis terug. Halverwege het schiereiland, bij Pukenui stoppen we voor een kopje koffie. Als vlot blijkt dat deze – nog redelijk jonge - eigenaar veertien jaar geleden uit Schiermonnikoog is komen overwaaien. Liefde overwint feitelijk alles. Dat is de reden dat hij hier is neergestreken…. Hij mist zijn eilandje wel, vertelde hij. Zelfs dáár – op Schier - is veel meer te doen dan hier. Besloten hier een hapje te eten en een uurtje later de reis voort te zetten. Bij Waiharara de highway ( ? ) verlaten om een “ buried kauri-bos “ op te sporen. Ik denk dat ze dit bos enorm goed begraven hebben, want we hebben het niet kunnen vinden. Daardoor hebben we wel een flink stuk over on-geasfalteerde weggetjes moeten rijden. Gelukkig gaf de Tom Tom aan dat we een kwartier hadden afgesneden en tijd hadden ingehaald. Op zo’n vijftig kilometer voor de Bay of Islands hebben we wederom de Highway verlaten op zoek naar een eeuwenoud Kauri-bos. Na vijftien kilometer over on-geasfalteerde B-weggetjes te hebben gereden, bereikten we Puketi-Forest. Een INFO-bord met allerlei weetjes over het oerwoud leidde ons naar een prachtig aangelegd pad. Aan het einde hiervan; slechts drie minuten lopen groeien prachtige eeuwenoude Kauribomen. Een confrontatie met een Kauri-boom is zo indrukwekkend… Het is een bijzondere belevenis die je aan den lijve moet ondervinden, want op foto’s is de grandeur van een ontmoeting met zo’n reuzenboom niet te vangen. Plaatselijke Maori’s hebben de grootste Kauri van het land “ Tane Mahuto “ de god van het bos genoemd. Deze kauri is 51 meter hoog en heeft een omtrek van meer dan veertien meter. De gemiddelde leeftijd van deze Kauri’s is 1000 jaar oud. Er staan Kauri’s van ca. 1500 jaar oud.
Na dit indrukwekkende bezoek – via binnen doorweggetjes – weer op de highway naar Russell terecht gekomen. Precies om 9 uur ’s avonds stonden we op de ferry. Om tien over negen ( zo’n twaalf uur na vertrek vanmorgen ) reden we het pad op van onze Lodge. Morgen doen we rustig aan… In het internet-café in Russell zal ik morgenochtend mijn bloq upgraden. Daarna lekker zwemmen in één van de baaitjes……
Veel liefs en groetjes from the Far North van Jitze en Anita.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
