Mister Bean, I pressume.....

Vanmorgen met weemoed afscheid genomen van Graham en Lyndsey in onze prachtige Lodge aan Lake Rotorua. Om half negen eerst een geweldig ouderwets Engels ontbijt met alles erop en eraan. Een bord met scrambled eggs, tomatoes, bacon, mushrooms ( na de normale start van het ontbijt met gezoete yoghurt opgesierd met aardbeien, kiwi, ananas, appel enz ). Een normaal mens zou - aan zo’n overdadige start - genoeg hebben om de rest van de dag niet meer aan eten te denken.
Tijdens het ontbijt vertelde Graham in geuren en kleuren over zijn twee katten die hij dagelijks om 3 uur ’s nachts eten geeft en de lotgevallen van de gister op ons balkon aangewaaide grijs-gele dwergpapegaai . Tijdens het vangen had die Graham keihard in zijn vinger gebeten ( en moest als gevolg hiervan ) de hele nacht in de garage beneden de nacht doorbrengen. Vandaag zou de kleine deugniet door Graham naar de dierenopvang worden gebracht. Graham is de goedheid zelve; m.n de dieren in zijn naaste omgeving hebben zijn hart gestolen. Als hij over de vogeltjes in zijn tuin vertelt óf over de egel met jonkies die hij laatst met kattenvoer had gevoerd en de hilarische anecdotes opsomt van de onlangs gevangen papegaai, liggen we allemaal in een deuk. In alles doet hij ons aan de Engelse komiek Rowan Atkinson denken, beter bekend als mister Bean . Zijn humor is typisch Engels; héél veel zelfspot en gortdroog én zijn mimiek is ontwapenend lachwekkend. Zijn vrouw ( Lyndsey ) vertelde ons ( nadat we terugkwamen van Hobbitton) dat hij daar zo - als vaste Hobbit - in dienst zou kunnen. Meer dan tien jaar geleden had Lyndsey tijdens haar bezoek aan Engeland in het uiterste zuidwesten in Merlin cave in Tintagel (dorpje in Cornwall ) een geweldig mooie steen gevonden. Die wilde ze mee naar huis, maar hij woog ( aldus Graham ) méér dan tien kilo. Zonder tegensputteren heeft hij die steen voor zijn vrouw in zijn rugtas gestopt en de hele weg mee naar de auto gezeuld. “ Daarom is hij nu zo kromgegroeid en gekrompen “ sprak Lyndsey (vr)olijk. “ It’s just a hobbit. Put a stone on his head and I put him in a hole in the garden. We don’t have to go to Hobbitton. We’ve got our one”!
Na thuiskomst vroeg Lyndsey steevast of we een leuke dag hadden gehad en wat we precies hadden gedaan. I will show you what we did I reply. Gisteravond dus diverse dag-films met Lyndsey en Graham uit de omgeving van Rotorua bekeken; o.a. het bezoek aan de vulkanische meren en het bezoek aan de Maori’s ’s avonds. Ze vonden het geweldig.
Als dank voor ons verblijf kregen we ieder een souvenir met de Nieuw-Zeelandse silver-leave erop. Ze vonden het erg jammer dat we weggingen en wij hadden het hier erg naar ons zin. Daarnaast waren wij hier in de omgeving eigenlijk nog lang niet uitgekeken. Als afscheid hadden wij ( bij toeval ) een ansichtkaart van Mr Bean in de boekenwinkel gevonden en aan Graham en Lyndsey gegeven. Bij de ingang beneden hangen diverse foto’s van Graham en zijn gasten in de vitrine. Daar krijgt jullie kaart van Mister Bean een ereplaats beloofde hij mij.
Om tien uur zaten we dan in de auto en reden in noordelijk richting naar Matamata. Terug naar het INFO-centrum van de Hobbits, omdat Anita zoonlief Jelle ( na intensief app-contact ) eea had beloofd mee te nemen. Ook nog even ( in de volle zon ) de wekelijkse markt bekeken, waarna we onze reis in de richting van Auckland vervolgden. Wat een enorme contrasten tussen de twee eilanden. Op een drukke dag kwamen we aan de westkust op het Zuid-eiland welgeteld 23 auto’s tegen en zei John in Bruce Bay : It must be a busy day. Hier in de buurt van Auckland wonen meer dan één miljoen mensen. De Highway was afgeladen vol en meerdere snelwegen (!) doorkruisen deze metropool in het noorden. Eindelijk belandden we ten noorden van deze drukke, maar geweldig ( in het merengebied ) gesitueerde stad.
Het laatste stuk ( via de tolweg ? ) naar Warkworth. Op de tolweg geen tolhuisjes oid te vinden. Bij het benzinepomp moet je betaalde toegang halen om hier te mogen rijden. Voor weliswaar een luttel bedrag moet je je kentekenplaat laten registreren en met je betaalde recuutje mag je je over de tolweg begeven. Overtredingen van deze regelgeving worden hier zeer streng bestraft. Een half uurtje later zijn we nog even van de Highway afgegaan om de benen te strekken en in Puhoi de historische binnenstad te bewonderen. Eigenlijk weten we van tevoren dat deze felbruine vierkante informatieborden nergens op slaan. In dit deel van de wereld is niets oud én zeker niet antiek of van historische waarde. Vanaf 1880 begint pas de kolonisatie ( door blanken ) van dit werelddeel en uit die tijd is nagenoeg niets bewaard gebleven.
De oudste gebouwen zijn ongeveer 80 -90 jaar oud en dat is – in KIWI-ogen - zeer historisch hier. Toch werden we getrakteerd op een typische Nieuw-Zeelands schouwspel; nl geprepareerde boomstamblokken in de snelste tijd klieven. Met tien man tegelijkertijd beginnen ze te hakken. Er wordt hardop geteld en ( na enige tijd merk je dat sommige houthakkers pas ná 30 tot 35 seconden mogen starten …….. grappig dat degene die als laatste startte als eerste klaar was.
Daarna doorgereden naar Warkworth en – midden in de weilanden op Woodcocks ( ? ) Road vonden we onze zéér luxe Lodge : the wood-pigeon (de houtduif ). Afgezonderd van het hoofdgebouw, maar met onze eigen ( zeer ruime ) slaapvide, keuken, serre enz. zijn we weer zeer content. Na de boodschappen in Warworth nog even naar de kust doorgereden. Op 20 minuten afstand ( in Algies Bay ) genoten van het uitzicht over de baai en eilanden voor de kust. Anita lag prinsheerlijk te slapen, want die liep vannacht als een Kiwi naast het bed te rommelen. Na een bijna onafgebroken rit van tien uur vanmorgen ( door verschillende gebergtes en heuvellandschappen ) tot half vijf vanmiddag, is het voor vandaag mooi geweest. De verslagen en bloqs bijwerken en genieten van een goed glas wijn of bier. Vanuit Warkworth groetjes en veel liefs van Jitze en Anita.