Van Hapuku to Cats Pyjamas

Vanmorgen vroeg de restjes van ons ontbijt opgemaakt en afscheid genomen van Sea-view. Nog even kort met Fenna gebeld en naar de school Hector-dolfijnen, die net door Lynne ( onze hostess ) was gesignaleerd , gekeken én nog voor tienen zaten we in ons autootje en waren we alweer op weg naar Blenheim in het noorden . Na ruim anderhalf uur glooiend berglandschap met koetjes en schaapjes, wijngaarden en prachtige baaitjes met pelsrobben , pinguïns en meeuwen aan de oceaankust, bereikten we uiteindelijk de hoofdstad van deze wereldberoemde wijnstreek Marlborough. In de stad een uurtje in het centrum gekeken en in verschillende boekenwinkels bekeken wat we op het Noorder-eiland wellicht gaan aanschaffen. Voor nu is alles té zwaar aangezien we over een aantal dagen een binnenlandse vlucht hebben van het Zuider- naar het Noordereiland ( én dan mogen we maar een beperkt aantal kilo’s meenemen ).
In het stadspark van Blenheim wat foto’s bij de klokkentoren ( the Clocktower op Seymour square ) genomen. Deze herinnert aan de gevallen in de Tweede Wereldoorlog én oorlogen met Vietnam, Korea etc.
Na een uurtje met een gemiddelde snelheid van ongeveer 35 km p/uur ( via highway 6 ) over de slingerwegen door de bergen van het Richmond-gebergte naar Nelson gestuurd. Aan de kust even de benen gestrekt in Havelock en in de haven een hapje gegeten. Vandaar langs de kust weg ( in het uiterste noorden van het Zuidereiland ) naar ons nieuwe Lodge voor de komende drie dagen in Mapua gereden.
Na wat zoeken uiteindelijk ons stekje boven op de berg gevonden. Aangezien hier ook een Perzische kat verblijft heeft Liz ( de hostess ) voor een zeer toepasselijke naam gezorgd: Cats pyjama’s. Zeer hartelijk ontvangen door Liz m.n. die ons gelijk overviel met alle mogelijke activiteiten die wij de komende dagen zouden kunnen ondernemen. Aangezien we pas laat in de namiddag ( na vijven ) arriveerden, hadden we het wel een beetje gehad. Uiteindelijk afgesproken dat we – na het ontbijt van morgen kwart over 7 ) naar het Abel Tasman Natuurreservaat gaan. Aangezien dit alleen per boot mogelijk is moest er natuurlijk eea. geregeld worden. Ook de tijd en plek waar we op de terugweg weer opgepikt moet worden, willen ze op voorhand weten, want ze laten hier écht niets aan het toeval over. Alles moet lang en breed van tevoren worden besproken en gecheckt. In het Natuurreservaat mag niemand verdwalen of achterblijven. We zullen zien. Vanavond maar de wekker zetten ….
Na het Natuurreservaat is ons geadviseerd naar Golden Bay te gaan. Daar zijn eveneens tal van activiteiten en bezienswaardigheden. Vanavond in het dorpje aan de baai even gegeten. Prachtige zonsondergang meegemaakt.
Bij thuiskomst nog even met Chris, de man van Liz, gesproken. Hij is ingenieur en werkt ruim 200 dagen per jaar in m.n. gebieden die door orkanen en typhoons worden geteisterd. Ingestrorte huizen en gebouwen in o.a. Polynesië, Micronesië en Melanasië worden onder zijn deskundige leiding opnieuw opgebouwd en orkaanbestendig gemaakt. Om zijn stress-volle baan te kunnen uitvoeren gaat hij jaarlijks vier weken – zonder support óf sponsoring – fietsen. Vorig jaar heeft hij van Londen naar Istanboel gefietst. Dit jaar gaat de tocht van België – via Zwitserland – opnieuw naar Turkije. Momenteel was hij zijn tocht door Zwitserland - op zijn laptop- aan het voorbereiden.
Toen ik hem vroeg of Liz, zijn vrouw óók meefietst antwoordde hij: “ No, she ’s normal “ Hij zegt ook openlijk dat hij toegeeft aan een obsessie, maar vindt het een enorme uitdaging om helemaal in zijn eentje ( op eigen kracht én zonder hulp van buitenaf ) tegen 250 andere mededingers de totale afstand (van meer dan 4000 km ) in de snelste tijd af te leggen . Ik dacht dat ik een enorme obsessie had in het voetbal, maar dit spant m.i. tóch wel de kroon. Zeer geamuseerd met Chris gesproken, maar de dagelijkse belevenissen en indrukken hier vreten energie…
Dus, vanavond maar een s vroeg naar bed, want het is best vermoeiend zo’n vakantie…… Vanuit Cats Pyjama’s nabij het Abel Tasman National Park alvast welterusten. Groetjes van Jitze en Anita