Through the mountains of Wanaka to Bruce Bay

Gisteravond laat - nog voor het douchen - door mijn rug gegaan. Een oncomfortabele houding achter mijn laptop voor enige uren zorgde uiteindelijk voor een gigantische reactie laag in mijn rug. Vanmorgen wederom een uitstekend KIWI-ontbijt van de zoon van de hostess mogen ontvangen. Daarna koffers gepakt en de auto ingeladen.
Na een tocht van ruim drie uur - je rijdt hier gemiddeld niet harder dan 60 kilometer per uur door de bergen - bereikten we uiteindelijk Mahitahi Lodge. Eerst kilometers langs Lake Wanaka, daarna een geweldige route langs Lake Hawea parallel aan de rivier Makarora over de Haast-pass naar de oceaan aan de Westkust tot aan de Lodge in Mahitahi. Het hele gebied valt onder het Mount Aspiring National Park; het op twee na grootste park van Nieuw-Zeeland, wat eveneens op de Werelderfgoedlijst staat. Het 3500 km2 gebied bestaat uit besneeuwde bergen, kale rotswanden,spectaculaire beboste berghellingen met imposante watervallen, schilderachtige rivierbeddingen en adembenemende valleien met koeien, schapen voorzien van lupines en gele brem. Het park is beroemd om zijn 51 soorten verschillende vogels, waaronder de Kea die zich vooral in het hooggebergte ophoudt en de blauwe eend die met name in de bergbeken in de dalen foerageert.

Na een urenlange spectaculaire tocht door het hooggebergte belandde we eerst in Haast, waar de rivier de Haast in de oceaan uitmondt. Het is weinig meer dan een bevoorradingsstation van mensen die van de Westkust naar het merengebied of vv trekken. Na een uur kwamen we uiteindelijk op de plaats van bestemming tw; Bruce Bay ( een gehucht waar momenteel 6 gepensioneerde mensen verblijven ). In onze lodge is toevallig WIFI, maar voor de rest zijn de bewoners van Bruce Bay van de buitenwereld afgesloten. Met je mobiel telefoneren gaat hier normaal gesproken niet lukken. Driehonderd kilometer verderop zijn de dichtstbijzijnde supermarkten, benzinepompen en internetwinkels. Met John, de owner van deze lodge vanmiddag naar het strand van de Tasmanzee gelopen. Hij wilde persé met ons mee om eea over de omgeving te vertellen. De lodge had hij tien jaar geleden met zijn vriend ( die toentertijd in Auckland woonde ) gebouwd. Zijn vriend wilde hem toen wel helpen. Momenteel zijn John en zijn vriend twee van de zes bewoners die hier permanent verblijven. Na wat omzwervingen op het strand ( John had ons inmiddels verlaten ) vonden we de uitrusting van een gouddelver bij één van de riviertjes die uitmondde op het strand. ( zie foto ).
Naarstig op zoek naar goudklompjes en glimmende steentjes..... Helaas. Wel verderop het strand stofgoud zien schitteren. Dit was échter zo fijn dat - alleen als de zon erop scheen - het was waar te nemen.
In de namiddag met twee Hollanders uit Raamsdonkveer Niek Jan en Yvonne gezellig op het terras bij onze kamer een biertje gedronken. Ook zij hebben bij hetzelfde reisbureau geboekt en volgen min of meer dezelfde route als wij. Op de Doubtful Sound en in Wanaka al eerder deze week met ze gesproken.
Vlak voor het diner vroeg John of we het voeren van zijn " pet-ales " wilden zien. In de tuin achter het huis zwemmen ( in een poel ) diverse enorme grote dikke hongerige palingen; zijn troetel-visjes. Op gezette tijden worden de palingen met stukken vlees ( beef ) gevoerd. Enorme stukken vlees verdwenen binnen afzienbare tijd in de poel.
Om zeven uur werden we door de gastvrouw verwacht voor het diner. Naast ons vieren was er nóg een paar; een getrouwd stel uit Melbourne - Australië dat op weg is ( for Holiday ) naar hun tweede huis in Queenstown.
Na de koffie kwam John ons nog even verbazen met een pot vol goud. In de loop der jaren had hij op het strand voor zo'n 1200 euro aan stof-goud verzameld. Zie je wel dacht ik. Ik had het tóçh wel goed
gezien........
Daarna nog gezellig over van alles en nog wat gebabbeld en alvast voor morgen een spectaculair programma met Niek Jan en Yvonne vastgelegd. Maar... daarover morgen meer. Als ik nog slapen kan tenminste.

Aroha mai, aroha atu oftewel van ons veel liefs Jitze en Anita