Back home

Back home - terug naar de stamppot….
Vanmorgen rustig aan gedaan. Op ons terras een kopje koffie en toast met zelfgemaakte sinaas-appeljam genuttigd. Een aantal weken geleden deze jam op de markt gekocht. “ U zal er absoluut geen spijt van krijgen ”, zei de bejaarde verkoper. “ Mijn dochter maakt de lekkerste jam van het Noorder-eiland ”. Voor ( a ) de luttele prijs van 4 dollar ( 2.80 euro ) en ( b) nóg twee onafgebroken weken verschillende Lodges en B&B’s voor de boeg én ( c ) de vastberadenheid van het mannetje leek me dat een strak plan. En, ik moet zeggen ………….. de jam smaakt heerlijk…..! Het potje is bijna leeg, maar daar hebben we de laatste tijd ook wel érg ons best voor gedaan. Na het ontbijt wilde Anita wel een uurtje voor d’r zelf hebben: om het één en ander te wassen, op te ruimen en d’r haartjes te doen. Ik kon dus zodoende mooi van de gelegenheid gebruik maken om mijn - in WORD gemaakte verslagen van de afgelopen 3 dagen - in het internet-café ( in Russell ) op mijn reisbloq en in Facebook “online” zetten. Grappig én bemoedigend om te zien hoe snél de verslagen worden gelezen. Nog geen drie minuten nadat ik het eerste verslag in mijn bloq had geplaatst, was het al vier keer gelezen. De foto’s uploaden duurt wel even, maar zonder bijpassende plaatjes moet je wel een hele grote verbeelding hebben. Na een half uurtje waren mijn activiteiten in het internetcafé achter de rug en ben ik terug naar de Lodge in het oerwoud gereden. Toch wel erg blij dat de alom aanwezige Tom Tom me deze dagen niet in de steek laat, want ik kan de route van Russell naar onze Lodge gewoonweg niet onthouden. Alle weggetjes in “ the Bay of Islands “ lijken op elkaar; overal is het aan weerszijden van de weg groen en staan de prachtigste bomen en er zijn voor mij weinig markante herkenningspunten in zo’n bos. Na nóg maar een kopje koffie ( we hadden de tijd ) en het genot van een zeldzaam mooi panoramisch uitzicht over de twee baaitjes beneden ons, besloten we de rest van de dag in de baai bij Russell te gaan zwemmen en de laatste uurtje in Nieuw-Zeeland van de zon te genieten. In Nederland kan het volgende week wel gaan vriezen.
In deze prachtige baai - met heerlijk lauwwarm water -hebben we ons de rest van de dag uitstekend vermaakt. In eerste instantie heb ik nog tussen de rotsen naar Paua-schelpen gezocht, maar deze zijn inmiddels allemaal door vindingrijke schelpenverzamelaars weggenomen ( een Paua-schelp heeft zéker zeven jaar nodig om tot volledige wasdom te komen ). Ondanks dat het niet écht druk was op het strand waren de schaduwrijke plekjes redelijk bezet. Onder een volwassen , maar redelijk uitgebloeide Puhukutawa ( Christmastree ) konden we een plekje - in de schaduw - op het strand vinden. Het zonnetje brandde ouderwets meedogenloos. Na ons uitgebreide zonnebad zijn we in het stadje wat gaan drinken. Aan de baai in het haventje vonden we – onder een parasol – een prachtig plekje om met een goed glas witte wijn en een Heineken-biertje de dag af te sluiten. Van al dat drinken word je op den duur wel een beetje hongerig, dus een klein plateau met brood en Griekse hapjes ( olijven, feta en zongedroogde tomaatjes ) en een behoorlijke, goedgevulde schaal goud-kleurige frites waren rap besteld. Toen we zo’n beetje aanstalten maakten om het terras te verlaten, kwamen - over de houten aanleg-steiger - alle dagjesgasten aangelopen, die op volle zee de dolfijnentrip hadden gemaakt. Ik meende dat er van de steiger naar me werd gezwaaid. Mijn vriend Nico Hoogcarspel zou wel gezegd hebben : “Jitze, het verbaast me niets. Ze kennen jou overal; zélfs in Nieuw Zeeland! “ Het zal wel van de hitte komen én de twee flesjes Heineken….. dacht ik nog. Ik vergis me zeker. Maar, er werd opnieuw naar me gezwaaid en - terwijl ze naderden - herkende ik Stefan en Amanda ( het stelletje uit Apeldoorn en Deventer dat bij ons op de slaapkamer lag op de boot “The Navigator“ in “ The Doubtfull Sound “ een maandje geleden ) . We hebben tijdens onze reis door Nieuw-Zeeland ( de afgelopen zes weken ) regelmatig contact gehad en in Kaikoura nog met hun beiden én Nick-Jan en Yvonne ( een stel uit de omgeving van Breda ) gegeten. Gister zei ik nog tegen Anita dat ik meende dat ze waarschijnlijk wel in Nederland zouden zijn. …….
Amanda vertelde dat ze ons via het reisverhalenbloq volgt en wist dat we deze vier dagen in Russell zouden zijn. Zelf logeren ze in Pahia een stadje aan de andere kant van de baai. “We komen ze vast tegen!” had ze tegen haar vriend Stefan gezegd. “ En……. dan zitten ze hoogstwaarschijnlijk aan de baai op het terras “. Binnen één minuut waren we gelokaliseerd en hebben verschillende reis-verhalen opgehaald. Aangezien de boot van hun pas om tien uur zou vertrekken heb ik ze meegevraagd naar onze Lodge om iets te gaan drinken. Na de Lodge en het prachtige uitzicht bekeken te hebben, was m.n. Amanda wel erg geïnteresseerd in alle foto’s en filmpjes die we de afgelopen periode hadden gemaakt. Vooral de locaties die zij de afgelopen weken niet hadden bezocht, hebben we gezamenlijk bekeken. Jammer dat de tijd zo snel om vliegt en ik ze naar de boot in Russell moest brengen. Zij gaan morgen – al om 7 uur - met de bus naar het uiterste noordpuntje van het Noorder-eiland ; Cape Reinga. Wij hebben de koffers en tassen inmiddels gepakt en reizen morgenvroeg terug naar ons hotel in Auckland voor de laatste nacht in Nieuw-Zeeland. Ook dat is best nog een pittig ritje. Stefan had deze route ( om tóch Kauri-bomen te zien ) via de westkust gereden, maar moest ruim 150 kilometer omrijden ( meer dan drie uur hier ). Ik vertelde Stefan zoëven dat op een kwartiertje rijden van onze Lodge ( hier op het schiereiland ) Kauri-bomen groeien . Hij heeft nog een paar dagen, dus dat biedt nog mogelijkheden. Van Nick-Jan en Yvonne de laatste week niets meer gehoord. Dat verbaast me eigenlijk niets, want het valt niet mee om hier eenvoudig met elkaar in contact te blijven. Ik weet dat ze ons via het reisverhalen-bloq volgen, dus misschien lukt het nog voordat we terugvliegen. Met Stefan en Amanda afgesproken dat we in Nederland in ieder geval een reünie houden. Ook met Nick-Jan en Yvonne overigens. Wellicht handig om het met z’n zessen bij ons te houden. ….. we zullen het zien.
In ieder geval de groeten en veel liefs aan alle volgers ! Jitze en Anita.