Warkworth, gateway to several iconic beaches

Vanmorgen om half negen “sharp“ vanuit onze lodge “the Wood-Pigeon“ naar the “main building“ hiernaast gelopen om ons ontbijtje te nuttigen. De dag ervoor hadden we al aangegeven dat we een summier ontbijtje wilden. We konden kiezen uit diverse Engelse ontbijtjes, maar onze voorkeur ging zeer beslist uit naar de Hollandse variant bestaande uit toast met verschillende soorten kaas.
Dat had onze Landlord gister goed in zich opgeslagen, want we kregen – naast de gebruikelijke toast, koffie en eitjes - een geweldig ontbijt met verschillende soorten kaas voorgeschoteld. Voor half tien zaten we al in de auto om Matakana-coast ( zó heet het gebied achter Warkworth) te bezichtigen.
Naast de gebruikelijke groene lieftallige heuvels die - m.n. op het Noorder-eiland - continu aan de Shires van Hobbitton doen denken, de tientallen enorme wijngaarden en wildstromende riviertjes, bereikten we al snel het daadwerkelijke kustgebied. Het asfalt heeft menhier aan de kust de laatste tien kilometer vergeten aan te brengen, zodat je ( huur) auto binnen een paar kilometer grijs van het stof en de ellende ziet. De met pet of cowboyhoed herkenbare “ locals“ ( vee- of wijnboeren ) rijden allemaal in gigantische ( m.n. Toyota en Ford ) pick-ups en schijnen geen remmingen te hebben als het asfalt plotseling is verdwenen. Met duizelingwekkende snelheden razen ze omhoog en naar beneden over de met steentjes bezaaide onoverzichtelijke kronkelige weggetjes. Toeristen herken je binnen één tel aan het ingehouden rijgedrag, de neiging om voorrang te geven of de auto op een stuk wegverbreding ( shoulder ) tijdelijk te parkeren om zodoende ruimte te maken. Daarbij schrikt menig toerist regelmatig - door het gebrek aan wegmarkering - of hij de juiste weghelft wel is opgereden. Ik vandaag tenminste wel één keer. Je kunt hier écht niet ongeconcentreerd over de ongeplaveide weggetjes in de binnenlanden toeren.
Rond de klok van tienen bereikten we Goat-island, onze eindbestemming, éven voorbij het plaatsje Leigh. Hier is een baai waar je letterlijk en figuurlijk kunt zwemmen tussen de vissen. Honderden snappers, red moki’s , blue maomao’s en andere felgekleurde vissen zwemmen door dit door de Nieuw Zeelandse Marine beschermde natuurreservaat. Prachtig vulkanisch gebied om te snorkelen en duiken. Het is op het moment behoorlijk druk door o.a. de zomervakantie die in Nieuw-Zeeland tot eind januari duurt én met een complete invasie van Aziatische toeristen. Momenteel is het in de schaduw 27 graden; de zon schijnt hier erg fel . Heel veel Nieuw-Zeelanders smeren zich zomers in met zgn “zonblokkers”; zonnebrand met een hele hoge beschermingsgraad ( > 30 ) . Aangezien deze zalf heel moeilijk is om uit te smeren zien deze KIWI’S ( inwoners van N-Z ) vaak wit van de zonne-brand. Verschillende keren gezwommen en tientallen vissen gezien. Daarna naar de kust van Pakiri gegaan. ( Pakiri-bay ) Dit is een duingebied van ca tien kilometer lang. Ook hier ruim tien kilometer over ongeasfalteerde weggetjes moeten manouvreren. In zee –samen met Anita- in de enorme golven gesparteld én een klein half uurtje op het strand liggen zonnen. Vanwege de brandende hitte de koelte onder de bomen opgezocht. Ook nog even een enorm ijsje gescoord bij een lokaal tentje. Ook om een goede indruk van dit gebied te krijgen nog even naar de zandstranden van Omaha-beach gereden, op het strand rondgekeken en aan het einde van de middag in Matakana gegeten.
Na een korte wandeling langs de winkeltjes ( áchter het dorp ?! ) nog even bij de rivier - die door het dorpje stroomde - het tropisch regenwoud ingedoken. Morgen gaan we voor vier nachten naar Kanuka Loft; ons onderkomen nabij het stadje Russell; zo'n 250 km verderop naar het noorden.
Dit gebied wordt geprezen om zijn natuurschoon en wordt niet voor niets “ the Bay of Islands “ genoemd. Wij zitten deze laatste week op het schiereiland Te Wahapu aan één van de mooiste zandstranden van het Noorder-eiland ( aldus ons onvolprezen reisbureau ) Morgen zullen we het zien en beleven.... Vanmorgen aan het ontbijt vroeg onze huisbaas of ik zin had om deze avond te vissen. Als het donker wordt bijten de snappers op zijn best… legde hij uit. Ik weet het nog niet. In het donker in zo’n klein bootje ……. Er schijnen hier in de baai zélfs orca’s te zwemmen. Ik moet er nog maar eens goed over nadenken.
In ieder geval wederom de groetjes van Jitze en Anita. We zijn bijna platzak na alle activiteiten de afgelopen vijf weken, dus het wordt misschien tóch eens tijd dat we iets rustiger aan gaan doen.…… Vanuit het Noorder-eiland tena koutou !