Rotorua; Whakatai mai ki.... welcome in.

Vanmorgen op tijd opgestaan en een broodje gegeten in onze lodge in National park bij Mount Ruapehu. Een dikke grijze lucht en een druilerig regentje voorkwam jammergenoeg het zicht op de bergen naast ons. Grauwer dan grauw zag de lucht om ons heen eruit. Slechts 14 graden wees de thermometer ( van de buitentemperatuur ) aan in de auto. Via Turangi reden we door een grijs wereldje naar het noorden langs Lake Taupo. In Taupo – ruim een uurtje later – scheen het zonnetje al door de wolkenmassa en was de temperatuur al tot boven de 20 graden opgelopen. Volgens de info-boekjes zou het een leuk stadje zijn om te winkelen, maar onder “leuk en gezellig winkelen “verstaan wij waarschijnlijk toch iets anders. Grote warenhuizen , verdeeld in verschillende enorme blokken vormden het centrum van dit stadje.
Na wat inkopen voor familie, vrienden, kennissen en school enz. langs Mac Donalds gelopen om de markante felrode DC3 - in de voortuin - aldaar te fotograferen. Daarna doorgereden naar het noorden naar Rotorua. Deze stad staat bekend vanwege zijn Maori-cultuur en onderweg zijn we zeker twee originele Maoridorpjes in Rotorua tegen gekomen. Op het Noorder-eiland is het de meest geliefde toeristenbestemming vanwege de geneeskrachtige minerale bronnen, geisers en geothermische modderpoelen en meren ten zuiden van de stad. Zodra je de stad hebt bereikt ruik je de doordringende geur van de tientallen geothermische poelen hier. Zwavel , vermengd met rotte eieren is bijna overal te ruiken. Tien kilometer ten noorden van Rotorua ligt Lake Rotorua Ngongotaha. In het kleine dorpje dat grenst aan de westzijde van dit meer staat onze Lodge de komende drie dagen. Vanuit onze Lodge lopen we zo het meer in. Dit vrijwel ronde meer is een geliefkoosde plek om te vissen op regenboogforel. Onze Lodge hangt vol met trofeeën van de eigenaar. Nadat we onze spullen naar binnen hadden gebracht en ons geïnstalleerd kregen we eerst een kopje thee van de hostess met worteltaart.
Daarna hebben we aan het meer liggen zonnen, want de temperatuur was inmiddels tot zo’n 27 graden opgelopen. Tegen zessen zijn we weer naar binnen gegaan én - voordat we uit eten zouden gaan in Rotorua - adviseerde de hostess een wandeling te maken bij de Golfclub van Hamurana ; zo’n 12 km ten noorden van Ngongotaha. Deze schitterende wandeling naar de bron van Hamurana duurt slechts 15 – 30 minuten, maar was zéér indrukwekkend. Het pad voerde langs een schitterend kabbelend riviertje met het allerschoonste water dat je je kunt voorstellen, enorme varens en tropische, eeuwenoude kaarsrechte redwood bomen ( sequoia’s ) , talloze met mos begroeide bomen en struiken, pampusgrassen en talloze inheemse ( waad ) vogels . Je waant je midden in het tropisch regenwoud; zéker als je bij de bron bent aangekomen. Hier stroomt het schoonste water vanuit een 15 meter diep - met rotsen omgeven – grot naar boven en vult per dag minimaal twee olympische zwembaden. Zeker de moeite waard om even ( gratis ) te bewonderen. Daarna zijn we terug naar Rotorua gereden om in het centrum van de stad – nabij Government Gardens – uit eten te gaan in Eat Street. Deze verzamelnaam is hier ontstaan vanwege de vele uiteenlopende eettentjes die hier in deze overdekte straat zijn te vinden. Een band met uiteenlopende zangers en zangeressen zorgden voor de nodige afleiding. Ondanks de drukkende hitte zongen ze vol goede moed: I can ’t stand the rain van Tina Turner. Tot overmaat van ramp had de kok de kip van Anita “overcooked” zodat we nog een dik kwartiertje extra op ons eten mochten wachten. Met een extra glas witte wijn voor Anita ( van het huis ) hadden wij zodoende een genoeglijk avondje. Rond de klok van tien arriveerden we weer in onze Lodge aan het Rotorua-meer. Morgen gaan we – ten zuiden van Rotorua - de jongste geothermische bronnen bewonderen. Groetjes van Jitze en Anita.