Whanganui National Park - Lang leve de Tom Tom

Vanmorgen maar eens heerlijk uitgeslapen. Het zonnetje scheen vanmorgen vroeg niet door de gordijnen, wat resulteerde in een verlaat ontbijtje en een onverwacht rustige start van de ochtend. Er is niets zó veranderlijk als een mens, want onze plannen om naar het stadje Taupo te gaan werden plotsklaps en rigoureus in de prullenmand gegooid. Aangezien we morgen hier tóch langsrijden, leek het ons verstandiger om vandaag naar het nabijgelegen Whanganui National Park te gaan. Dit gebied werd omstreeks 1100 door Maori gekoloniseerd. Vanuit het noordelijk gelegen Lake Taupo kronkelt de 290 kilometer lange Whanganui-rivier door het Whanganui National Park naar de kustplaats Wanganui en de Tasmanzee. Vroeger was er een levendige handel over de rivier van Mount Ruapehu en Wanganui. Nu is deze snelstromende rivier met zijn diepe kloven, steile kliffen en 239 stroomversnellingen één van de populairste plekken van Nieuw-Zeeland om te kanoën en kajakken. Jaarlijks komen 95.000 toeristen - op deze wijze - het Noorder-eiland verkennen ( volgens de heer des huizes )
Van onze Lodge eerst langs Pokaka naar Horopito in het zuiden gereden en vandaar binnendoor naar Raetihi. Nog geen vijftien kilometer van ons vandaag verandert het ruige landschap van Mordor; met grillige zwartgeblakerde rotsen, hoge besneeuwde bergen en vulkanen in het lieftallige- met schapen bevolkte - groene heuvelachtige landschap van de shires. Tientallen afgeronde groene heuveltjes, met kleine beekjes en riviertjes, struiken en bomen geven het ruige landschap ( waar wij ons nu 3 dagen bevinden ) een totaal ander beeld. Hier zouden zo maar de opnames van de Hobbits kunnen hebben plaatsgevonden. Na een dik half uur rijden verandert het landschap wederom als we het Whanganui National park inrijden. Hoge scherpe en steile berghellingen naast diepe beboste kloven bepalen hier het landschap. De wegen worden steeds smaller en het asfalt wordt al spaarzamer……..
Gelukkig hebben we al vier weken ( voor in de auto ) ons kompas, onze grote vriend en reisgenoot de Tom Tom. Aangezien onze - in Nederland aangeschafte - Tom Tom ons blindelings de juiste route aangeeft, volgen wij die, zonder tegensputteren vrij slaafs. Het geeft Anita de nodige rust en de talloze boeken en kaarten worden slechts als back-up gebruikt. Behalve een uitgebreid wegennet van Nieuw-Zeeland bevat deze kleine navigatie-wizard óók nog kaarten van Australië, Afrika en Europa. Dit kleine apparaatje heb ik vlak voor vertrek nóg ( via Marktplaats ) voor relatief weinig aangeschaft en hier in Nieuw- Zeeland hebben wij er al enorm veel plezier van gehad. Het behoedt ons in ieder geval van onnodige woordenwisselingen en onnodige verwijten. Bij élke kruising wordt ruim van tevoren verteld wélke kant we op moeten en dit wordt dan nog enkele malen herhaald. Duidelijker kan het niet, zou je zeggen…
Toch wil het wel eens voorkomen dat deze apparaatjes - letterlijk en figuurlijk - helemaal de weg kwijt zijn. Eén van de oorzaken is waarschijnlijk een gebrek aan GPS ondersteuning, satelliet enz. In ontoegankelijke gebieden - met een zéér gebrekkige infrastructuur - geven ze zónder blikken of blozen, volkomen verkeerde informatie door aan de nietsvermoedende én vrolijk sturende con-sument ( ik dus ).
Op de route naar Pipiriki - midden in het natuurgebied - kwamen wij na anderhalf uur bergopwaarts - over niet geasfalteerde wegen - boven op een berg voor een ijzeren hek tot stilstand. De Tom Tom gaf nog vriendelijk aan dat we onze bestemming hadden bereikt; maar er restte ons niets anders dan onverrichterzake terug te keren én de hele route terug over hetzelfde hobbelige weggetje af te leggen. Uiteindelijk – via allerlei omwegen – de route naar Pipiriki gevonden. Na een eindeloze tocht van 15 kilometer ( van méér dan een uur ) langs de Whanganui-rivier, bereikten we tóch nog on-verwacht Pipiriki. Midden in het subtropisch regenwoud aan de rivier hebben we ( naast talloze reuzenvarens ) de auto geparkeerd en van het geweldige uitzicht genoten. Daarna in de rivier even gezwommen en een klein uurtje liggen zonnen ( in de schaduw ). Onze eigenlijke plannen waren om dóór te rijden richting Jerusalem (?) langs de Whanganui-rivier, maar op een onooglijk klein bordje langs de weg stond dat je rekening moest houden met zo’n één uur en tien minuten over de komende 11 kilometer. Wel jammer, want hier zouden originele Maori-dorpen te zien zijn.
Aangezien de route - vanaf onze plek aan de rivier - naar Whanganui nog ruim 65 km bedroeg, leek het ons verstandiger terug te keren. Na bijna 5.000 km in de auto ( en waarschijnlijk nog een dikke duizend voor de boeg ) wilden we onze reis-energie vandaag sparen. In de namiddag arriveerden we weer bij onze Lodge. Tientallen kilometers voor onze eindbestemming, genieten we al van het spectaculaire uitzicht op de drie vulkanen, vlak voor onze deur. Bij thuiskomst wilde Anita eerst op de jarige Anja Roobeek toosten. Daarna een sobere maaltijd in onze eigen Lodge. Met al die dikke wedges, frites en tientallen soorten vis en sausjes groeien we hier bijna een kilo per dag. Vanavond dus alle tijd om de reisverslagen bij te werken op Facebook en mijn bloq. Ook alle foto’s en filmpjes kunnen vanavond verder gerubriceerd worden. De koffers mogen weer worden ingepakt. Anita heeft de afgelopen drie dagen eea gewassen dus de meeste kleren ruiken niet meer naar koffer. Morgen verder naar Rotarua. Daar hebben we drie dagen een lodge met B & B. We gaan afscheid nemen van de bergen en vulkanen en gaan binnenkort naar Shire-land en Hobbitton. Vanaf het Noorder-eiland groetjes van Jitze en Anita. Anja Roobeek nog van harte gefeliciteerd. Kusjes.