Abel Tasman National Park

Vanmorgen onwijs vroeg ( 6.30 uur ) opgestaan. Om zeven uur zaten Anita en ik - op het balkon met uitzicht op het meer - al aan ons ontbijtje. Liz had ontegenzeggelijk haar best gedaan. Een aan-gekondigd Frans ontbijt ( wentelteefjes met pruimen !? ) yoghurt met fruit, koffie en thee om de dag te starten. Vandaag gaan wij namelijk het nationale park van Nieuw Zeeland bezoeken tw : Abel Tasman National Park.
Aangezien Liz ons gister zoveel alternatieven om hier in de omgeving te bezichtigen heeft aangereikt. moesten we voor deze dag een strak schema opstellen om tóch zoveel mogelijk van de omgeving ( en die is enorm uitgestrekt moet je weten ) te zien. Vanmorgen naar het National Park en vanmiddag naar Golden Bay ( = een prachtig recreatiegebied met leuke stadjes, baaitjes en dorpjes ten noorden van National Park. Ruim een half uur voor de afvaart van kwart over negen moesten we bij de boot in Kaiteriteri zijn. Dat lijkt hiervandaan ( Mapua ) een stukje van niets, maar je rijdt hier niet meer dan 55 á 60 km in een uur door de bergen. Ruim op tijd waren we bij de boot en met honderden andere reislustige vakantiegangers verdeeld over verschillende boten. In de baai lagen er drie, maar na enige tijd werd duidelijk welke boot naar welke baai zou varen. Wij mochten mee met de grootste en snelste van het stel.
Eerst vol gas naar Apple Bay, genaamd naar een 130 miljoen jaar oude rots ( in de vorm van twee halve appels ) die voor de kust van Abel Tasman National Park uit zee oprees. Daarna langs Fishermans island - waar diverse pelsrobben lagen te zonnen - en tenslotte naar Anchorage in Torrent Bay waar we midden in de baai op een prachtig mooi goudgeel strand werden gedropt.
Om kwart voor twaalf zouden wij daar wederom worden opgepikt. Tijdens de boeking naar Abel Tasman Park gisteravond ( door onze hostess Liz ) was alles al vastgelegd. De tijd is meer dan voldoende om bijv. naar Cleopatra’s pool en terug te lopen. Dat moet makkelijk kunnen ……..
Vol goed moed liepen wij tien minuten over het goudgele strand naar de plek waar het pas dwars door het tropische regenwoud van dit park naar Cleopatra’s poel zou voeren. Na een kwartier steil omhoog geklauterd te hebben kwamen de eerste bedenkingen en bezwaren. Een half uur verder bleek dat we al dik op schema achter lagen . Onze pas versneld en kletsnat van het zweet kwamen we na een uur uiteindelijk bij Cleopatra’s poel. Daar waren wat ( vermoedelijk Nieuw-Zeelandse ) dames heerlijk aan het poedelen in een watervalletje en poeltje midden in het woud.
Aangezien het al dik elf uur was, hadden we nog precies drie kwartier om weer bij de boot te geraken. Snel wat foto’s gemaakt en vol goede moed het kronkelende, smalle hobbelige pad over de bergenhellingen terug geracet. Ruim op tijd kwamen we – flink bezweet – terug bij Anchorage Bay. Na een zonnig en relaxt terugtochtje eerst koffie en thee gedronken in Kaiteriteri.
Daarna door de “ marmeren bergen “ van Takaka Hill naar Golden Bay gereden. Dit stukje door het hooggebergte ( met daarin elke 4 tot 5 seconden een bocht ) duurde eindeloos. Helemaal boven gestopt om te genieten bij van het uitzicht. Een oud busje met twee jongens ( broers uit Scheveningen ) hielden ons tijdens deze korte stop eventjes gezelschap. Zij waren respectievelijk drie jaar en de ander 9 maanden aan het trekken door dit enorme land. Aangezien we bijna gaan vliegen ( van het Zuider naar het Noordereiland ) heeft Anita onze overbodige voedselvoorraad aan deze twee blonde goedlachse gasten gegeven. Een bezoek aan een grot boven in de bergen overgeslagen en doorgereden tot Takaka. Wel bij de grot een aantal foto’s gemaakt bij de nu 100 jaar geleden uitgestorven oervogel “de Moa “, waarvan in de grot o.a. botten te zien zijn. In dit kunstenaars-tadje rondgesnuffeld en wat gegeten. Daarna doorgereden naar de kust naar Pohara. Nog verder aan het strand, in Tahunanui, staat een monument ter ere van Abel Tasman, de ontdekker van Nieuw Zeeland. Op 13 december 1642 kwam hij in deze baai aan land. Vijandige Maori ramde een sloep van zijn schip “ de Zeehaen “ en sloegen vier matrozen dood. De Hollanders noemden de plek daarop “ Moordenaarsbaai. “.
Ter nagedachtenis van deze nuchtere Groninger uit Lutjegast staat hier een vierkante witte paal. Zo voel je je ook een beetje als je bedenkt wat die man meer dan driehonderd jaar geleden voor deze “ nieuwe wereld “ heeft betekent.
Voor donker de terugtocht over de kronkelende weggetjes door de bergen ( zonder pitstop ) gemaakt. In Mapua ( aan de haven ) opnieuw gegeten, maar nu weliswaar in een ander restaurant. Anita ’s keuze was snel gemaakt : gerookte zalm. Zelf wilde ik de plaatselijke delicatesse wel eens proberen: whitebait. Dat zijn geroosterde of gebakken glasaaltjes in een omelet. Aangevuld met frites en saus, een goed gevuld glas Heineken en/of witte wijn als besluit van een zeer geslaagde, maar vermoeiende dag op het Zuidereiland.
Onze belevenissen nog kort met Liz besproken en vroeg naar onze kamer om te douchen en de verslagen uit te werken. Morgen een rustdag; lekker uitslapen en daarna een beetje rondkijken en shoppen in Nelson. De kilometerteller staat bijna op 4000 kilometer, dus een dagje betrekkelijke rust is ons wel gegund. Vanuit een bewolkt Mapua alvast de allerbeste wensen en een Gelukkig Nieuwjaar van Jitze en Anita. Als in Nederland het vuurwerk wordt afgestoken en de rotjes en gillende keukenmeiden om je oren vliegen, zitten wij in het vliegtuig naar Wellington. Ná onze landing aldaar kunnen wij pas contact opnemen met familie, vrienden en kennissen.
Liefs Jitze en Anita