Walvis spotten in Kaikoura

Gisteravond – na de Kerstmaaltijd ( soep – brood en tonijn ) - nog even gewandeld en de Alpaca ‘s ( berglama’s ) geiten en kippen hier op het resort boven op de rots bewonderd. Met het zicht - wederom op de oceaan - schrijf ik momenteel dit reisverslag. De zee is momenteel vrij rustig. Hopelijk morgen ook. Volgens de hostess zal de wind ( zoals gewoonlijk ) pas ’s middags aanwakkeren, dus wellicht hebben we geluk. Onze boot vertrekt morgenochtend om tien uur.
Eind jaren tachtig leidde het observeren van zeezoogdieren tot een enorme opleving van het toerisme en werd Kaikoura één van de belangrijkste en attractiefste plaatsen aan de Oostkust van het Zuidereiland. Het huidige succes van dit stadje is voornamelijk gebaseerd op het “ spotten “ van walvissen, dolfijnen en andere zeezoogdieren. In Kaikoura vertrekken regelmatig speciale Whale Watch boten, maar ook per helicopter en met kleinere vliegtuigjes worden tegenwoordig de walvissen bekeken.
Kaikoura is van oudsher een plek waar de Maori leefden. Elk woord met kai erin betekent voedsel in het Maori. Met hun eigen taal onderscheidden de Maori’s zich sinds hun verblijf zo’n duizend jaar geleden in Nieuw-Zeeland ( pas sinds de negentiende eeuw ) van óns de Paheka ( =vreemdelingen ). De eerste Europese kolonisten arriveerden pas halverwege de negentiende eeuw ( 1842 ) in dit gebied. Feitelijk betekent Kaikoura “ een maaltje langoest “. Kapitein Cook voer in 1770 langs het schiereiland van Kaikoura en noemde het gebied “ Lookers on “, vanwege de zwijgzaamheid van de Maori’s die hier woonden. Beneden aan het strand is bijvoorbeeld een begraafplaats voor Maori’s. Het is niet meer dan een grasveld, waar hier en daar een gedenkteken ( veelal een houten kruis ) staat.
Na een geweldige nachtrust vanmorgen om half acht wakker . Anita had vannacht slecht geslapen vanwege de jeuk van de beten van de sandflies. Na een heerlijk ontbijtje met o.a. toast, jam en aardbeien naar Kaikoura gereden. Ruim op tijd arriveerden we bij het Whale-watchers -centrum tevens het oude trein-stationnetje van Kaikoura. Het zonnetje scheen, de temperatuur was opgelopen tot 24 graden en de oceaan was ( ogenschijnlijk ) zó glad als een spiegelei. Tot onze verbazing kwam de melding dat onze Whale watch Trip misschien niet door zou gaan ivm het slechte weer op open zee én de kans op zeeziekte bij het overgrote deel van de passagiers.
Zélf ben ik één keer op een makrelentocht vanuit Den Helder vreselijk zeeziek geweest, dus de gedachte alleen al maakte me ietwat huiverig. Uiteindelijk verscheen een grote touringcar die ons naar de catamaran bracht. Na uitgebreide safety-instructies vlogen we de oceaan op. Met een snelheid van bijna 60 km p/uur vlogen we over de groter wordende golven. Aanvankelijk had iedereen grote schik vanuit zijn comfortabele cockpitstoel, maar allengs werden m.n. de Aziatische passagiers witter en stiller. Al binnen een uur werd de eerste potvis gespot. Na een duiktocht van ruim 45 minuten naar de oceaanbodem in deze voedselrijke trog, komen deze zee reuzen aan het zeeoppervlak om adem te halen en de buit verteren. Meestal dobberen ze dan een kwartiertje aan het zee oppervlak en verdwijnen vervolgens geruisloos met hun nazwaaiende staart verticaal naar beneden. Drie keer hebben we een enorme potvis – na zijn duik – aan het zeeoppervlak kunnen spotten.
Het valt trouwens niet mee om op zo’n stilliggend bootje op volle zee vanuit je comfortabele stoel naar dek te klimmen. Niet naar de kots-zakken vullende Aziaten aan onze linkerzijde kijken, maar direct de frisse buitenlucht inademen. Met de besneeuwde toppen op de bergen bij Kaikoura als vast markeringspunt, kon ik het redelijk goed uithouden. Anita stond – zélfs tijdens het verplaatsen op open zee- op de voorplecht van het schip te dansen. Op de terugtocht nog verschillende grote zeeleeuwen gespot, hier en daar een afgedwaalde dolfijn en vlak voor de kust van Kaikoura stuitten wij op een school van meer dan driehonderd uitzinnige dolfijnen. Met volle snelheid kwamen ze - vanuit open zee - op de voortracende boot af zwemmen. Nadat de enorme school donkergestreepte Hectordolfijnen ons van alle kanten gepasseerd was, hadden kennelijk een aantal speelse deugnieten zich áchter de boot omgedraaid, én binnen onafzienbare tijd vrolijk duikend en springend vóór de voortracende boot uit een wedstrijdje meespeelden. Ongelooflijke ervaring was dit…..
Na afloop wat souvenirs in het Whale Watch Centre gekocht en in Kaikoura onze belevenissen nogmaals op camera bekeken en wat gegeten en gedronken. Op het strand nog even liggen zonnen want het was ( weer ) ongeveer 30 graden ….. In het riviertje verschillende gigantische palingen zien zwemmen en met een inwoonster uit Fiji over haar geboorte-eiland gesproken. ( We zouden nl. ook nog een week naar de Fiji-eilanden, maar dat werd ons afgeraden vanwege het storm-seizoen dat momenteel zou heersen ). “Grote onzin. Volgend jaar gewoon naar mijn prachtige eiland komen. Het is er veel goedkoper dan hier . Ik zie je volgend jaar “ ! sprak ze overtuigend.
Ik kan me slechtere voornemens bedenken, maar twijfel of dit ( komend jaar ) al binnen ons financiële plaatje past. ’s Avonds met Anita boven op de rots ( vanuit Seaview - onze Lodge ) naar de surfers beneden - in de branding - gekeken. Vanavond maar wat extra MB-tijd kopen om de verslagen en foto’s te versturen. Elke 100 MB kost hier 10,00 NZ dollar. Maar dat is het me wel waard.
Veel liefs vanuit een zonnig Hapuku van Jitze en Anita